VFUT 2019: Αγκαλιάζοντας τη φύση – Ένας αγώνας επιβίωσης!!!

Στοχοποίησε τον αγώνα σου, οργάνωσε το πρόγραμμά σου, περιόρισε τον ελεύθερο χρόνο σου, πίστεψε στον εαυτό σου, αγάπησε το σώμα σου. 5 βασικές συμβουλές-κλειδιά για την συμμετοχή μου στο VFUT 2019. Το σημαντικότερο κίνητρο όμως....η αγάπη μου για το τρέξιμο βουνού!!!

Η συμμετοχή μου στον περσινό Roc 50miles και στον αντίστοιχο NTR 110 χλμ, τροφοδότησαν το «μικρόβιο» των υπεραποστάσεων μέσα μου...και επειδή εμείς οι δρομείς όταν αγκαλιάζουμε το ταβάνι μας στην ταχύτητα...αναζητούμε το ταβάνι μας στην αντοχή ή πάλι και ως αλλαγή, έτσι και εγώ για πρώτη φορά φέτος πήρα την πρωτοβουλία να συμμετέχω στον αγώνα VFUT 162,6 χλμ. Στόχος; Μα ποιος άλλος; Ο τερματισμός! Με το που άνοιξαν λοιπόν οι εγγραφές στην ηλεκτρονική πλατφόρμα της διοργάνωσης, πραγματοποίησα την εγγραφή μου. Όμως, δεν έφτανε μόνο αυτό....έπρεπε να πραγματοποιηθεί και το δύσκολο κομμάτι αλλά και ταυτόχρονα πολύ κουραστικό αλλά αναζωογονητικό παράλληλα. Οι εντατικές προπονήσεις! 3μηνο προπονητικό πρόγραμμα interval προπόνηση στο στάδιο, fartlek προπόνηση σε δασικούς δρόμους, interval σε κλήσεις σε δασικούς και μονοπάτια, μεγάλα long run και ενδυνάμωση στο γυμναστήριο. Πολλά μοναχικά χλμ σε συνοδεία από πολλές ώρες προπόνησης. Αν και μου αρέσει να τρέχω με παρέα, τα τελευταία χρόνια συνειδητοποίησα ότι μέσα από το μοναχικό τρέξιμο ενισχύεις την αυτοπεποίθησή σου, «χτίζεις ψυχολογία που λένε» και γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου. Αντιθέτως, η προπονητική παρέα πιστεύω πως είναι αναγκαία στα interval γιατί εκεί ο ανταγωνισμός σε βοηθάει να χτίσεις δυνατότερο αναερόβιο κατώφλι. Οπότε όλο το προπονητικό ήταν κυρίως μοναχικό...όπως και ο αγώνας στόχος δηλαδή.

Φτάνοντας το απόγευμα της Πέμπτης (μία ημέρα πριν την εκκίνηση), πήρα τον αριθμό συμμετοχής μου και απέφυγα την τεχνική ενημέρωση για λόγους κυρίως άγχους και κόπωσης. Μπορεί να ήταν λάθος μου, μπορεί και όχι. Πάντως παραπέμπω όλους τους συναθλητές μου να δίνουν το παρών στις τεχνικές ενημερώσεις ειδικά των υπεραποστάσεων, γιατί οι συμβουλές που θ' ακούσουν (ειδικά αν είναι η πρώτη τους συμμετοχή) είναι πραγματικά χρήσιμες. Προσωπικά, είχα ενημερωθεί πλήρως για τον αριθμό των σταθμών, τις οποιεσδήποτε χρονικές «πόρτες» στον αγώνα, την τροφοδοσία των σταθμών, τον συνολικό χρόνο, καθώς και τη σήμανση της διαδρομής από την ηλεκτρονική σελίδα της διοργάνωσης. Συμπλήρωσα την υπεύθυνη δήλωση ότι έχω υποβληθεί σε ιατρικές εξετάσεις το τελευταίο τρίμηνο και ότι δεν θα ευθύνεται η διοργάνωση σε περίπτωση που είμαι υπαίτιος ή παράπλευρη απώλεια ενός άτυχου γεγονότος της ζωής μου και προτίμησα να επενδύσω περισσότερες ώρες στην ξεκούραση μου. Ομολογώ ότι όσο βράδιαζε η κλιμάκωση του άγχους ήταν αυξητική, αλλά σε τέτοιο βαθμό που μπορούσα να την ελέγξω. Ο κύριος λόγος ήταν το διαχειριστικό κομμάτι του αγώνα, δηλαδή η σωστή ενυδάτωση μου κατά την διάρκεια του αγώνα. Με πόσο ηλεκτρολύτη θα έπρεπε να ξεκινήσω, κάθε πότε θα πάρω μαγνήσιο, τζελ υδατανθρακών, μπάρα πρωτεΐνης. Αν θα μου έβγαινε όλο το οργανωτικό πλάνο. Η πρόγνωση του καιρού για την επόμενη, ημέρα του αγώνα ήταν ιδανική για τις συνθήκες που απαιτεί ένας τέτοιος αγώνας υπεραπόστασης. Όχι έντονη και παρατεταμένη σε διάρκεια βροχόπτωση καθώς και χαμηλή θερμοκρασία κατά τις βραδινές αλλά και τις πρώτες πρωινές ώρες (της επόμενης ημέρας).

Ξημέρωσε λοιπόν η μεγάλη ημέρα και εγώ μαζί με άλλους 83 συμμετέχοντες συναθλητές, λάβαμε θέση στην εκκίνηση. Η ψυχολογία του πλήθους ήταν ιδιαίτερα ένθερμη. Δεν έλλειπαν τα χαμόγελα, οι αναμνηστικές φωτογραφίες ενώ η μουσική υπόκρουση της διοργάνωσης αποτελούσε την κύρια τονωτική ψυχολογική ένεση καθώς και το εμβατήριο για όλους μας. Η εκκίνηση δόθηκε και χωρίς να το καταλάβω μέσα από τις πρώτες συζητήσεις με τους άλλους δρομείς (βλέπετε είναι αγώνας αντοχής οπότε μπορούμε να συζητάμε μεταξύ μας) έφτασα στον πρώτο σταθμό (Βουνοπλαγιά 12,9χλμ).

Προσπάθησα να ξεκινήσω όσο το δυνατόν πιο αργά ελέγχοντας τους καρδιακούς μου παλμούς ώστε να μην ξεφεύγουν από την πρώτη μου καρδιακή ζώνη. Άλλωστε, στις υπεραποστάσεις ο αγώνας ξεκινάει πολύ αργότερα...τα χλμ είναι πολλά και θα πρέπει να τα διαχειριστεί κανείς με υπευθυνότητα και ορθολογισμό. Μάλιστα οι έμπειροι δρομείς με συμβούλευαν ότι αυτοί που θα μπορούσαν να τρέξουν το βράδυ, αυτοί οι δρομείς θα μπορούσαν να κυνηγήσουν και το όριο για το Σπάρταθλον. Μάλιστα για να αποφορτιστώ από το επιπλέον βάρος, ζήτησα τα μπατόν να μου τα φέρει ο πατέρας μου στο 36ο χλμ όπου υπήρχε κεντρικός σταθμός και πρόσβαση.

Ιδιαίτερη μνεία θα ήθελα να προσάψω για τους υπέροχους εθελοντές της διοργάνωσης, οι οποίοι ήταν πολύ ορεξάτοι, μεταδίδοντάς μου θετική ενέργεια σε όλους τους σταθμούς τόσο κατά την διάρκεια της ημέρας αλλά όσο και της νύχτας αντίστοιχα. Οι σταθμοί τροφοδοσίας παρείχαν τα πάντα. Από γλυκά σε αλμυρά, αποξηραμένα φρούτα, φιδέ, τραχανά, ροφήματα, σοκολάτα, χαλβά κοτόσουπα, ακόμη και κανονικό γεύμα. Ηλεκτρολύτες, τζελ υδατανθρακών, φρούτα!!!

Την μεγαλύτερη διαδρομή του αγώνα την έβγαλα μόνος μου. Σ' αυτό με βοήθησαν και οι μοναχικές προπονήσεις που προανέφερα. Αν εξαιρέσεις μία πορεία 10χλμ σε συνοδεία μ' έναν Σπαρταθλητή του οποίου δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του (τον ευχαριστώ θερμά για όλες τις συμβουλές που μου έδωσε ακολουθώντας τον ρυθμό του), καθώς και άλλα 30χλμ από το σούρουπο της Παρασκευής μέχρι και τα ξημερώματα της ίδιας ημέρας. Τα νερά του Νέστου σιγοτραγουδούσαν στο πέρασμά μου. Η επαφή μου με το ποτάμι ήταν τόσο άμεση (η μία γέφυρα ακολουθούσε την άλλη), ενώ ηχοχρώματα όπως τα τιτιβίσματα πουλιών και το κελάρυσμα του ποταμού θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη μου. Παρ' όλα αυτά σε έναν τέτοιο μεγάλο αγώνα η ψυχολογία σου αλλάζει συνεχώς.

Κύριος υπαίτιος ήταν τα μπατόν μου, τα οποία έλαβα στο 35,6 χλμ (Ζαρκαδιά) και έκανα την απόπειρα να τα χρησιμοποιήσω 2χλμ μετά. Σ' έναν τέτοιον αγώνα ακόμη και οι πρώτοι δρομείς χρησιμοποιούν τα μπατόν καθώς αυτά έχουν την δυνατότητα να αποφορτίζουν τους τετρακεφάλους (ιδιαίτερα στις ανηφορικές κλήσεις) αλλά και να υποστηρίζουν την στάση του σώματος. Δυστυχώς, αν και καινούρια η ασφάλεια από το δεύτερο έσπασε μ' αποτέλεσμα να μην έχω άλλη εναλλακτική. Το γεγονός αυτό μου γκρέμισε κυριολεκτικά την ψυχολογία γιατί πίστεψα ότι δεν θα είχα μεγάλες πιθανότητες να βρω δανεικά μπατόν από τους εθελοντές στους σταθμούς και απέρριψα την προφανή (να μου δώσει τα δικά του κάποιος συναθλητής). Το όλο ψυχολογικό σκηνικό ήρθε να το συμπληρώσει μία αρκετά δυνατή βροχή διάρκειας δύο ωρών η οποία με μούσκεψε κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ευτυχώς η διαδρομή ήταν δρομική και μια έτρεχα, μία περπατούσα, οπότε ξεχνιόμουν λίγο. Δεν ξεχνούσα όμως το γεγονός ότι δεν είχα πια μπατόν. Μάλιστα, όσο η βροχή κρατούσε σε διάρκεια τόσο περνούσαν από το μυαλό μου σκέψεις να παρατήσω τον αγώνα. Αν έλεγα μέσα μου δεν βρω μπατόν στον επόμενο σταθμό στο 56ο χλμ δεν θα περιμένω και πολύ. Θα δηλώσω DNF και θα περπατήσω άλλα 4 χλμ έως στο 60ο χλμ που υπήρχε ο 1ος κεντρικός σταθμός όπου και θα εγκατέλειπα την προσπάθειά μου. Δεν το έβαλα κάτω όμως, κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι πρέπει να συνεχίσω, άλλωστε δεν είχα και άλλη επιλογή.

Ήμουν μόνος μου μέσα στο βουνό. Έτσι λοιπόν, έφτασα στο 56ο χλμ. Έναν σταθμό μικρό μέσα στο δάσος. Αληκΐοι το όνομά του. Δε θα τον ξεχάσω. Η ψυχολογία μου ήταν χάλια. Τα παιδιά στον σταθμό με υποδέχθηκαν με χειροκροτήματα και ζητωκραυγές. Προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν αν ήθελα κάτι. Ναι τους αποκρίθηκα! Μπατόν! Και σας δίνω αυτά τα δικά μου...που αν και καινούρια με απογοήτευσαν!!!! Τρία άτομα, ένας μικρός σταθμός μέσα στο βουνό....και η απάντηση ήταν ΘΕΤΙΚΗ!!! Ο ένας από τους τρεις είχε τα δικά του, τα οποία ομολογώ να πω πως ήταν αρκετά καλά ποιοτικά (ελαφριά). Τον ευχαρίστησα και του υποσχέθηκα ότι με το καλό μετά τον τερματισμό μου θα τα άφηνα στην λέσχη, στην εκκίνηση του αγώνα. Συνέχισα τον αγώνα μέσα στην βροχή αλλά με πολύ καλύτερη ψυχολογία. Γι' αυτό όσοι συναθλητές μου λένε ότι οι υπεραποστάσεις είναι σαν την ζωή....έτσι ακριβώς είναι...δεν πρέπει να το βάζεις κάτω. Πρέπει να παλεύεις και να ελπίζεις! Στα επόμενα 4 χλμ έφτασα στον κεντρικό σταθμό (Άντερο) όπου με περίμενε ο πατέρας μου και το dropbag μου. Άλλαξα από παπούτσια, κάλτσες και όλο τον αθλητικό μου εξοπλισμό με αντίστοιχο στεγνό, ενώ η βροχή είχε σταματήσει....Από εκείνο το σημείο και μετά η ψυχολογία μου άλλαξε και δεν κατάλαβα πως «έτρωγα» τα χλμ σιγά σιγά. Άρχισε να σουρουπώνει, παρ' όλα αυτά η διάθεσή μου ήταν πολύ καλή ενώ από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά κόλλησα κοντά σ' έναν συναθλητή. Η πορεία μας το βράδυ μέχρι και τις πρώτες πρωινές ώρες ήταν φανταστική ενώ οι εκπλήξεις δεν έλλειψαν από το όλο ταξίδι. Λίγο πριν ή λίγο μετά τον σταθμό με την ονομασία Χαράδρα (76,7χλμ) συναντήσαμε και μια αρκούδα με το μικρό της. Μας είδε, παγώσαμε στην εικόνα....κάναμε μικρά βήματα προς τα πίσω ενώ αυτή χάθηκε μέσα στο βουνό. Αισθάνθηκε πως δεν αποτελούσαμε απειλή για το μικρό της και ευτυχώς για μας ο αγώνας συνεχίστηκε χωρίς επιπλέον περιπέτειες...Διασχίσαμε παρέα όλη την τεράστια ανηφόρα από την Χαράδρα (76,7χλμ) μέχρι και το Φρακτό (93χλμ). Τα απίστευτα ψηλά δέντρα του δάσους του Φρακτού ξετυλίγονταν μπροστά μας φωτίζοντας τα με τους φακούς μας ψηλά έως τον ουρανό. Ένα ιδιαίτερα απαιτητικό σημείο που απαιτεί προσοχή λόγω μεγάλης κλίσης. Μία από τις πλέον όμορφες και καλά κρυμμένες περιοχές πάνω από το Τζάκι Ρέμα. Μία προστατευμένη και απαγορευμένη περιοχή. Μεγάλο κρίμα που την διανύσαμε βράδυ δυστυχώς. Η ηρεμία της φύσης, οι μυρωδιές, οι αμέτρητες σαλαμάνδρες στα πόδια μας...οι φυλλωσιές στα μονοπάτια που ακολούθησαν μάγευαν ακόμη περισσότερο το υπόλοιπο ταξίδι, καθώς αναγκάστηκα έχοντας περισσότερες δυνάμεις να συνεχίσω μόνος μου τη διαδρομή. Βλάστηση αγριοφουντουκιάς, οξιάς, γαύρων, δαμασκηνιάς και ελάτων χαρακτήριζαν πολλά σημεία της διαδρομής.

Κατέβηκα όλη την διαδρομή από το Φρακτό μέχρι το σταθμό Φαρασινό (111,1χλμ) τρέχοντας ενώ είχε πια ξημερώσει. Δεν είχα την αίσθηση τι θέση ήμουν στον αγώνα. Δεν μ' ενδιέφερε. Το μόνο που ήθελα ήταν να ζήσω την εμπειρία. Να τερματίσω τον αγώνα. Για πρώτη φορά ρώτησα τα παιδιά στο σταθμό Φαρασινό νομίζοντας ότι ήμουν από τους τελευταίους. Με είχαν πληροφορήσει ότι ήμουν στους πρώτους 19 συμμετέχοντες!!! Αυτό και αν ήταν ακόμη ένα ευχάριστο νέο! Προσπαθούσα να εφοδιάζομαι με τα απαραίτητα από τους σταθμούς, να τρώω ελαφριά και να μην σπαταλάω περισσότερο απ' όσο χρόνο χρειαζόταν. Να μην ξεχνάω επίσης τους ηλεκτρολύτες μου, το μαγνήσιο, τα τζελ και όλα τα παραπάνω. Υπήρχαν δρομείς που έμπαιναν στους σταθμούς (κατά την διάρκεια της νύχτας) και ξάπλωναν για λίγο. Ήταν τονωτική ένεση γι' αυτούς. Ο καθένας μας λειτουργεί διαφορετικά. Πιστεύω ότι το να χρονοτριβείς περισσότερο απ' όσο πρέπει στους σταθμούς συνεπάγεται και σωματικό κάματο. Όμως αυτό έχει να κάνει με την προσωπική βούληση του καθενός. Ο κάθε οργανισμός είναι διαφορετικός. Άλλοι αντέχουν να μείνουν άγρυπνοι, άλλοι πάλι αθλητές όχι. Ακολούθησα το υπέροχο τοπίο μοναδικής ομορφιάς φτάνοντας στην Ζαρκαδιά 127,9 χλμ. Εκεί συνάντησα τον πατέρα μου. Η σωματική μου κατάσταση ήταν σε καλό επίπεδο με εξαίρεση ένα μικρό πιάσιμο στην αριστερή γάμπα. Λογικό ήταν. Συνέχισα. Δεν υπήρχε περίπτωση να εγκαταλείψω τώρα! Η ψυχολογία μου ήταν τόσο καλή που ανά διαστήματα τρεξίματος και μη έβγαλα και την ανηφόρα της Οξιάς (ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια του αγώνα). Ομολογώ να πω όμως ότι ο πόνος στην αριστερή γάμπα άρχισε να με προβληματίζει...Άρχισε να βαραίνει το πόδι μου...Ρωτώντας τα παιδιά στον σταθμό στην Πρασινάδα αν έχω την παρατεταμένη για 4 χλμ μεγάλη ανηφόρα της Οξιάς...μου αποκρίθηκαν....την μεγάλη ανηφόρα της Οξιάς μόλις την πέρασες! Τώρα έχεις 22χλμ με 1,5χλμ ανηφόρα και όλα τα υπόλοιπα κατηφορικά!!!

Πονούσα!! Αυτή ήταν η αλήθεια...το αριστερό πόδι άρχισε να μην έχει καλό πάτημα...το τράβηγμα γινόταν όλο και περισσότερο. Η γάμπα μου είχε σφίξει τόσο που δεν μπορούσα να κάνω κάτι παρά την αρκετά σωστή μου ενυδάτωση αλλά και τις αλλεπάλληλες διατάσεις στους σταθμούς ανεφοδιασμού. Είδα το ρολόι μου. Έδειχνε 29 ώρες και 20 λεπτά. Έφαγα κάτι πολύ γρήγορα στον σταθμό Πρασινάδα, ευχαρίστησα όλους τους εθελοντές και συνέχισα. Τώρα είχα έναν και μόνο σκοπό. Κυνηγούσα το χρονικό όριο για το εισιτήριο για Σπαρταθλον. 32 ΩΡΕΣ! 2 ώρες και 40 λεπτα για 22,1 χλμ!! Έτρεχα, περπατούσα, ξανά έτρεχα και όλο αυτό το σκηνικό επακολουθούσε μέσα σε ένα κλίμα γεμάτο πόνο, επιμονή, υπομονή, αθλητικό πείσμα μέσα από κροκάλες, αμμούδες κοίτης ποταμού, καλοσχηματισμένα ή μη μονοπάτια, ήρθε και κλιμακώθηκε με τον τερματισμό μου!!!

Εκεί, πέρα από τα χειροκροτήματα και τις ζητωκραυγές του κόσμου συνάντησα και το χαμόγελο του πατέρα μου. Πέρυσι, στον μικρότερο αγώνα NTR των 110χλμ του έκανε συντροφιά και αυτό της μητέρας μου. Ο στόχος μου είχε επιτευχθεί ενώ αυτή σίγουρα μου χαμογελούσε από ψηλά...31 ώρες, 55 λεπτά και 27 δευτερόλεπτα!!! Τερμάτισα 17ος στην κατηγορία μου από τους 84 συμμετέχοντες, αλλά μόλις 56 τερματίσαντες.

Αθανάσιος Μαργαριτιδης,

δρομέας υπεραποστασεων

Διαβάστε επίσης :